Modernleşme, Millî Egemenlik ve Atatürk

 

Modernleşme

En genel ifadeyle modernleşme, ekonomik, politik ve kültürel değişimi kapsayan yeni tipte bir toplumsal gerçekliğe, yani modernliğe ulaşmaya imkan veren süreçlerin adıdır. Alan Touraine'in deyişiyle modernleşme, "eylem halindeki modernliği" nitelemektedir. Daha özel ve yaygın kullanıma göre modernleşme, Batı düşünce geleneği içerisinde, Batı dışı toplumların gelişmesi problemini temel alan ilk sistemli kuramsal çerçevenin kilit kavramıdır. Kavram 17. yüzyıl Avrupası'nda başlayan ve 20. yüzyılda Amerika'da devam etme ortamı bulan toplumsal yaşam ve örgütlenme biçimlerine işaret etmektedir. 

Sosyoloji literatüründe modernleşmenin dört türünden bahsedilir. 1) Siyasi partiler, parlamentolar, oy hakkı gibi katılımcı karar vermeyi destekleyen anahtar kurumları içeren siyasal modernleşme. 2) Genellikle sekülerleşme ve ulusalcı ideolojiye bağlılığın üretildiği kültürel modernleşme. 3) Endüstrileşmeden farklı olmakla birlikte artan bir ekonomik dönüşümle özdeşleşen ve giderek büyüyen iş bölümü, yönetim tekniklerinin kullanımı, teknolojinin ilerlemesi ve ticari yeteneklerin artması gibi unsurlara gönderme yapan ekonomik modernleşme. 4) Artan okuma yazma oranı, kentleşme süreci ve geleneksel otoritenin giderek zayıflaması gibi ögelerle tezahür eden toplumsal modernleşme. 

Millî Egemenlik 

Milli egemenlik, toplumun kendi kendini yönetebilme gücünü elinde bulundurmasıdır. Bir başka deyiş ile bu ifadeye göre bir seçim olacağı zaman toplumun oy hakkı bulunmaktadır. Milli egemenlikte toplumun seçme ve seçilme hakkı kesinlikle elinden alınamaz. Halk yönetim içerisinde söz sahibi olmaktadır ve devleti yönetme yetkisi belirli bir kesime ait olmamaktadır.

Atatürk, Modernleşme ve Millî Egemenlik

Atatürk , modern bir toplum ve modern bir devlet kurma idealini benimsemiş bir önder olup Türkiye Cumhuriyeti devletini de bu amaçla kurmuştur ve şekillendirmiştir. Onun yaptığı bütün inkılaplar modernleşmenin milli egemenlik üzerinden gerçekleşmesi şeklnde olmuştur.